Ueno Koi Farm

Ueno Fish Farm ligt op het meest zuidelijke eiland Kyushu

Op het meest zuidelijke, grote eiland (Kyushu) van Japan vinden we dicht aan de kust Ueno Fish Farm. De farm is in 1990 opgericht en eerste generatiekweker Toshihiro san is vooral gespecialiseerd in Showa. Als Oyagoi gebruikt hij koi afkomstig van Sakai Fish Farm (Hiroshima). Naast Showa wordt ook Kohaku gekweekt, zij het in veel mindere mate. Ook de Kohaku vinden hun voorouders bij Sakai. De Showa zijn echter veruit in de meerderheid.

Vooral de klassieke Kobayashi showa kun je bij Ueno vinden

Ueno kweekt vooral klassieke Showa. Stoere vissen met lekker veel zwart. Maar ook om zijn Hi Showa (met veel rood) staat hij goed bekend. Daarnaast wordt voor de lol nog wat Kujaku gekweekt. Zeker niet onverdienstelijk, maar eigenlijk niet bedoeld voor de verkoop. Toshihiro san is van origine sinaasappelkweker. De farm ligt op dezelfde Noorderbreedte als Noord-Afrika en het klimaat is subtropisch. Sinaasappels doen het hier uitstekend. Als hobby begon Ueno san met het kweken van koi. Hij bleek hierin redelijk succesvol en toen hij wat visjes begon te verkopen zag hij dat hier meer brood mee te verdienen was dan met de appeltjes van oranje.

Ueno rolde via appeltjes van oranje de koi scene in

Hij stuurde zijn zoon Hiroki op stage bij Sakai (Hiroshima) om het vak volledig onder de knie te krijgen. Dit is volledig normaal in Japan en heeft niets met spionage of iets dergelijks te maken. Juist bij een andere kweker zal keihard worden gewerkt omdat één van de ergste dingen in de Japanse cultuur het te schande maken van je vader is. De kwekers helpen elkaar. Natuurlijk is er concurrentie, maar ze zullen elkaar niet snel kapot laten gaan. Hiroki heeft uiteindelijk maar liefst vijf jaar bij Sakai gewerkt om het vak van haver tot gort te doorgronden.

Dat dit zijn vruchten (andere dan sinaasappelen ditmaal) heeft afgeworpen blijkt uit de kwaliteit van de Showa die vandaag de dag bij Ueno worden geproduceerd. Wanneer we bij de farm aankomen is de keuze werkelijk gigantisch. Er zijn zoveel twee- en driejarige Showa aanwezig dat ik, als ik dat zou willen, niet eens een poging zou durven doen om hier een exemplaar voor mijn collectie uit te pikken. Ik zou altijd met het gevoel blijven zitten dat ik niet de allerbeste in mijn prijsklasse eruit gepikt zou hebben.

Lees meer

De keuze is reuze

Het klinkt misschien raar, maar soms kan de keus ook té groot zijn. Zeker is, dat je hier als dealer nooit met lege handen hoeft te vertrekken. Ik laat me vertellen dat er gemiddeld ongeveer 500 Nisai en 100 Sansai in de verkoopbakken aanwezig zijn. De bakken zitten dan ook goed vol. Daarnaast zijn er in vergelijking met andere kwekers ook aardig wat Yonsai en zelfs een enkele Gosai aanwezig. Het verkoopgedeelte bestaat uit twee grote vishuizen. Verder beschikt de farm over vijf mudponds. De totale oppervlakte bedraagt ongeveer 15.000 vierkante meter. Verderop, aan de andere kant van de weg, bevindt zich nog een vishuis waar Ueno ooit hobbymatig is begonnen met kweken.

Tevens is dit de plek waar Ueno nu zijn beste vissen en Oyagoi huisvest. Het is er werkelijk een ongelooflijke bende. De boel is half verrot en heeft overduidelijk zijn beste tijd gehad. De kweker zelf blijkt behoorlijk bijgelovig. Om het krakkemikkige vishuis liggen hoopjes zout om de boze geesten te verjagen. Ik hoop stilletjes dat dit ook helpt tegen de boze geest van het houtrot, want in gedachte zie ik die hut al instorten op het moment dat wij binnen gaan. Via allerlei kruipdoor/sluipdoor paadjes struikelen we door het oude vishuis. Als bij toverslag vergeten we echter de omgeving. Wat een verrotte oude schuur leek, wordt plots getransformeerd tot een paleis. Wát een kwaliteit zwemt hier rond. Je wordt er bijna bang van. Zo lelijk is het vishuis, zo mooi zijn de vissen.

Kleuren rood, zwart en wit

Zelden was de tegenstrijdigheid zo groot als hier. Likkebaardend verlekkeren we ons aan de kleuren rood, wit en zwart, die letterlijk uit het water knallen! Zwaar onder de indruk verlaten we met moeite de verrotte schuur. Om het vishuis heen staan de meest prachtige vormbomen, als een soort vlaggen op een modderschuit. Een oud mannetje heeft er zijn dagtaak aan om de bomen te snoeien en te verzorgen. Tevens blijkt er ook nog een veldje met sinaasappelbomen aanwezig te zijn. Waarschijnlijk niet meer voor de verkoop, maar voor eigen gebruik.

Na het vergaren van de nodige algemene informatie wordt het tijd om het water te gaan testen. Toshihiro san kijkt verwonderd naar die malloot met zijn testflesjes. Er is vrijwel geen enkele kweker die ook maar enige belangstelling lijkt te hebben voor zijn waterkwaliteit. Natuurlijk, ze kijken quasi belangstellend toe als je met je flesjes in de weer bent, maar dit is meer uit beleefdheid dan uit interesse. Aan de ene kant niet verwonderlijk natuurlijk, er wordt vaak al generaties lang koi gekweekt en van testen had vroeger nog nooit iemand gehoord. Aan de andere kant wordt er heel veel gedaan om de kwaliteit van de koi te verbeteren. Dat de samenstelling van water daar in deze moderne tijd bij de meeste kwekers geen actieve rol in speelt, verbaast me telkens weer. De gemiddelde kweker gaat wat dat betreft niet met zijn tijd mee. Dat laatste blijkt over het algemeen ook uit de gebruikte filtertechnieken. Je kunt dat met een mooi woord traditie noemen… , hoewel ook hier natuurlijk geldt, dat er geen reden is tot vervanging zolang het oude werkt.

Drinkwaterkwaliteit

Toshihiro is hierop een grote uitzondering. Hij komt tijdens de tien minuten dat ik het water aan het testen ben wel drie keer met een bezorgde blik vragen of het wel goed is! Die belangstelling heb ik verder alleen nog maar bij Matsue meegemaakt. Toshihiro san blijkt echter een fortuinlijk man. Zouden de hoopjes zout die her en der op het terrein liggen dan toch helpen? Niet alleen zijn bronwater is van drinkwaterkwaliteit, het blijkt ook nog eens 40 graden Celsius warm te zijn! Het water wordt opgepompt van 150 meter diepte en blijkt daar bij een hotspot te zitten. Het water moet dus gekoeld worden (opgevangen in bassins om het af laten koelen) alvorens het gebruikt kan worden. U begrijpt dat dit natuurlijk tevens als verwarming wordt gebruikt voor de koihuizen en het woonhuis waardoor de energiekosten in de winter enorm worden beperkt terwijl toch maximaal rendement uit de vissen kan worden gehaald. De KH is zoals gebruikelijk in Japan aan de lage kant, hoewel het hier bij de kust nog meevalt.

In de mudponds wordt extra gebufferd door ze aan het begin van het voorjaar te prepareren met een kalkrijk mengsel. In de binnenbakken gebeurt dit bufferen niet, maar zorgt de hoge verversingsgraad ervoor dat de KH niet tot gevaarlijke diepte kan zakken. Het vleugje Ammonia in de binnenbakken is het gevolg van de snelle bevolking van de bakken na de Ikeage, maar zit nog lang niet in de gevarenzone. De, voor Japanse begrippen, hoge pH van het bronwater is wel opvallend, gezien de lage KH. Hieruit kun je concluderen dat er nauwelijks CO2 in het water aanwezig is. Om het water nog verder te “verbeteren” gebruikt Toshihiro een soort pruttelflessen. Overal staan kratten met flessen met daarin een bruin stinkend goedje. Zoals u weet geloof ik nergens in zolang iets niet wetenschappelijk is bewezen, maar gezien de resultaten van deze farm durf ik het nut van de geheimzinnige pruttelflesjes niet aan de kaak te stellen.