Izumiya Koi Farm

Zoek je Yamabuki? Dan ga je naar Izumiya!

Zeg je Izumiya, dan zeg je Yamabuki Ogon. Net zoals Chogorou synoniem staat voor Purachina (de éénkleurige metallic witte koi), staat Izumiya dit voor Yamabuki. Zijn Yamabuki zijn ongeëvenaard in de wereld. Bij veel hedendaagse Yamabuki kwekers is de basis terug te vinden in vissen van deze farm. Toch kweekt eigenaar Senichi Mano nog wel meer moois. Zijn Go-Sanke (met name Kohaku en Sanke) en Ai Goromo zijn zeker niet onverdienstelijk.

Niet alleen Yamabuki maar ook Go-Sanke

De Kohaku stammen, net als bij kweker Hoshikin, af van de beroemde Tomoin bloedlijn. Het accent ligt op deze farm echter nadrukkelijk op Yamabuki. Met name door de kleurvastheid van de bloedlijn staat deze variëteit van Izumiya hoog aangeschreven. Bij de Purachina van Chogorou heb ik het belang aangegeven van een sublieme body en een egale kleur/glans omdat er bij deze éénkleurige metallic vis géén patroon is wat je van eventuele onvolkomenheden kan afleiden. Precies dezelfde “regels” gelden natuurlijk ook voor de Yamabuki Ogon. Afwijkingen in de body (gedrongen, scheef, te kleine kop, beschadigingen enzovoort) en vinnen (te klein, misvormd, ontbreken van een vin enzovoort) zullen de vis veel minder attractief maken omdat deze nu eenmaal meer opvallen dan bij een vis met een spannend patroon en meerdere kleuren.

Lees meer

Metallic vis

De Yamabuki is net als de Purachina een metallic vis, dus ook voor de Yamabuki geldt, dat je alert dient te zijn op genetische afwijkingen, omdat die procentueel vaker voorkomen dan bij niet metallic variëteiten. Afwijkingen in de schubben vallen op een patroonloze vis ook meteen op. Dit geldt zowel voor onregelmatige en ontbrekende schubben als voor schubben van verschillende groottes. De borstvinnen verdienen eveneens de nodige aandacht mocht u de aanschaf van een Yamabuki overwegen. De borstvinnen moeten voldoende groot, mooi gevormd, met elkaar in balans en volledig geel metallic zijn, zonder transparante delen.

Bij Yamabuki zie je regelmatig dat de huid tussen de vinstralen van de borstvinnen op sommige plekken langer doorgroeit dan de vinstralen zelf. Hoewel dit gemakkelijk is af te knippen, kan dit de balans verstoren. Bovendien zult u het regelmatig moeten bijknippen, want het groeit gewoon weer terug. Tot slot is bij metallic vissen in het algemeen, maar bij éénkleurige metallic vissen in het bijzonder, de glans van groot belang.

Izumiya koi farm is in 1932 door Ichiro Mano opgericht en bestaat dus al ruim 80 jaar. Ichiro was, zo vertelt de overlevering, een zeer geliefde man die winst minder belangrijk vond dan tevreden klanten. Van origine handelde hij in vee- en veevoer en klom op tot keurmeester van vee. Tevens had hij veel inzicht in het gezond houden en gezond krijgen van vee. Daarnaast begon hij tategoi op te kopen van kwekers in de buurt en verkocht deze na één of enkele jaren. Later begon hij zelf te kweken. De farm behoort met zijn 80 jaar tot de oudste nog bestaande farms uit Niigata.

Senichi, de huidige eigenaar, is een derde generatie kweker, maar wél een die vasthoud aan de oude tradities. Dit uit zich op verschillende manieren. Het laten paaien van de Oyagoi bijvoorbeeld, gebeurt op een natuurlijke manier. Een groot aantal kwekers strijkt hom en kuit af en mengt dit handmatig, alvorens de bevruchte eitjes worden verdeeld over de verschillende opgroeibakken. Senichi niet, die laat de vissen zelf paaien, waarna de Oyagoi worden verwijderd en de eitjes kunnen rijpen. Ook gelooft hij heilig in de kracht van de mudponds, ondanks dat er op diverse kwekerijen tegenwoordig een flink aantal koi succesvol (binnen) opgroeien in betonnen bakken. Het prepareren van de mudponds doet hij uitsluitend met natuurlijke materialen, zoals koemest. Senichi levert hiermee in zijn optiek sterkere koi, met een hogere natuurlijke weerstand.

Ook gelooft hij dat snelle (geforceerde) groei niet goed is voor de gezondheid van de vis. Liever ziet hij de koi in meerdere jaren dan tegenwoordig gebruikelijk is, naar haar maximale lengte groeien. Dat hij op deze manier resultaat boekt, blijkt wel uit het feit dat er vissen op de farm zwemmen die de 90 centimeter ruim gepasseerd zijn. Deze vissen zijn dan natuurlijk wel gosai of ouder. De nadruk ligt bij hem niet uitsluitend op mooie, maar vooral ook op gezonde en sterke koi, zodat de eigenaar lang en probleemloos van zijn dieren kan genieten. Dit laatste is waarschijnlijk de reden dat Izumiya in de loop der jaren niet heel veel grote prijzen heeft gewonnen, hoewel een Grand Champion titel in 1982 en 2001 (met een 10 jaar oude Kohaku) niet ongenoemd mogen blijven.

Stierduwen?

Voor de koeienmest, nodig om de mudponds vruchtbaar te maken, hoeft hij overigens weinig moeite te doen, want naast een traditie in koi leeft er bij de Mano familie een nog veel oudere traditie, namelijk de in de 17e eeuw in Japan ontstane traditie van het stierenworstelen. Ik schrijf nadrukkelijk worstelen, want met het (Spaanse) stierenvechten heeft het niets te maken. De bulls worden bij deze sport namelijk niet gedood. Sterker nog, een goede bull gaat jaren mee en wordt gekoesterd. Bij het Japanse stierenvechten is het de bedoeling dat twee stieren elkaar uit een ring proberen te duwen. Hierin worden vele verschillende varianten gehanteerd. Zo’n gevecht kan wel tot een half uur per wedstrijd duren en betekent in dat geval natuurlijk een enorme uitputtingsslag voor deze dieren, die soms meerdere weken nodig hebben om hiervan te herstellen.

Ondertussen wordt er dan natuurlijk grof gewed. In Japan is de traditionele naam voor de sport dan ook “Ushi no Tsunotsuki” wat letterlijk “vee duwen” betekent. Tegenwoordig wordt de veel stoerdere naam “Togyu” gehanteerd, wat “stierengevecht” betekent. Het komt aan op pure spierkracht en is nog het meest vergelijkbaar met Sumo worstelen. De overlevering vertelt dat het stierenworstelen is ontstaan doordat Nederlandse zeelieden in de 17e eeuw een aantal runderen cadeau gaven aan de lokale bevolking van Uwajima (Ehime Prefecture), nadat ze door hen van hun op drift geraakte schip werden gered. Het stierengevecht wordt georganiseerd in speciale arena’s, waarvan er ook rond Ojiya (Niigata prefecture) nog enkele te vinden zijn, hoewel de meeste daarvan niet meer in gebruik zijn. Op zo’n wedstrijddag wordt de spanning opgebouwd. Eerst komen de zwakste stieren aan bod en als laatste de sterkste. De inzetten van de gokkers (Aziaten zijn over het algemeen veel goklustiger dan Europeanen) stijgen recht evenredig met het toenemen van de spanning.

De zeker twee eeuwen oude traditie is tanende, het aantal stierenhouders en stierengevechten neemt in snel tempo af. Senichi is echter nog een fanatiek liefhebber van deze sport en bezit zelf een aantal Yokozuna. Vlak naast de koihuizen zijn er enkele gehuisvest. Zo’n massieve stier is met één bonk spieren en met zijn 1.000 kilogram gewicht een indrukwekkende verschijning.

Op shinkokai.eu komen regelmatig mooie exemplaren van Izumiya Koi Farm voorbij. Houd de online veiling dus in de gaten!

Auteur: Joop van Tol